Οι θεραπευτικές ιδιότητες της ασπιρίνης  ή του ακετυλοσαλικυλικού οξέος όπως αποκαλείται στην ιατρική βιβλιογραφία, είναι γνωστές από την αρχαιότητα. Πρώτος ο Ιπποκράτης περιέγραψε ότι μια ουσία, η οποία προέρχεται από το φλοιό της ιτιάς, η σαλικίνη, δρούσε θεραπευτικά σε έντονα άλγη ή πυρετό. Χρειάστηκε να περάσουν εκατοντάδες χρόνια μέχρι το 1897, όταν ο Γερμανός χημικός Felix Hofmann ανέπτυξε τη γνωστή σε όλους σήμερα ασπιρίνη που η χορήγησή της αρχικά ως παυσίπονο και αντιπυρετικό αλλάζει το ρου της εξέλιξης της ιατρικής. Λίγο μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Αμερικανός Lawrence Craven ανακάλυψε ότι μειώθηκαν σημαντικά τα στεφανιαία επεισόδια σε ασθενείς όταν τους χορηγήθηκε ασπιρίνη και έκτοτε η ασπιρίνη αποτελεί ένα από τα πλέον συνταγογραφούμενα φάρμακα σε καρδιολογικούς ασθενείς ως αντιθρομβωτικός-αντιαιμοπεταλιακός παράγοντας, χορηγούμενη καθημερινά σε μικρές δόσεις (80-100mg). Ενδείκνυται σε όλους τους ασθενείς μετά από ισχαιμικό αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο ή έμφραγμα του μυοκαρδίου. Παράλληλα, χορηγείται μετά από ενδοαγγειακές επεμβάσεις, όπως η αγγειοπλαστική των στεφανιαίων αγγείων με την τοποθέτηση stents, η διακαθετηριακή εμφύτευση αορτικής βαλβίδας (η γνωστή πλέον επέμβαση TAVI) κ.α., προκειμένου να αποφευχθεί πιθανή θρόμβωση. Θέση φαίνεται να έχει και στη θεραπεία των αυτοάνοσων-ρευματολογικών νοσημάτων, αλλά και σε ασθενείς με οξεία περικαρδίτιδα. Μάλιστα πρόσφατες μελέτες συσχέτισαν τη χρήση της ασπιρίνης με τη μείωση των επιπτώσεων του καρκίνου του παχέος εντέρου, πιθανόν λόγω των αιμορραγιών που προκάλεσε η λήψη της και οδήγησαν τους ασθενείς σε έγκαιρη αναζήτηση ιατρικής βοήθειας και πρώιμη θεραπεία της νόσου.

Όπως κάθε φάρμακο, έτσι και η ασπιρίνη, δε πρέπει να θεωρείται πανάκεια ούτε να χορηγείται χωρίς τις κατάλληλες ενδείξεις. Έχει αποδειχθεί ότι η ασπιρίνη δεν πρέπει να χορηγείται για προληπτικούς λόγους σε ασθενείς που δεν έχουν εκδηλώσει καρδιαγγεικό πρόβλημα γιατί το όφελος στη περίπτωση αυτή είναι μικρό και δεν ισοσκελίζει τον κίνδυνο  ανεπιθύμητων ενεργειών (κυρίως αιμορραγίες από το πεπτικό σύστημα). Στο πρόσφατο διαδικτυακό συνέδριο του Αμερικανικού Κολλεγίου Καρδιολογίας, η μελέτη ADAPTABLE  σε 15.000 ασθενείς με στεφανιαία νόσο δεν ανέδειξε υπεροχή της υψηλής δόσης ασπιρίνης των 325mg έναντι της χαμηλής δόσης των 80 mg μίας. Για τους καρδιολογικούς ασθενείς που πρόκειται να ξεκινήσουν θεραπεία με ασπιρίνη, συστήνεται να ξεκινούν με τη μειωμένη δόση (80-100mg)σε μια προσπάθεια το όφελος του φαρμάκου να υπερβαίνει πάντα τις ενδεχόμενες παρενέργειές του.