Βρισκόμενοι εν μέσω της πανδημίας του κορονοϊού, όλη η ιατρική κοινότητα παγκοσμίως προσπαθεί να ανακαλύψει τρόπους με τους οποίους θα μπορέσει να μειώσει τις επιπλοκές που συνδέονται με τον πολύ μεταδοτικό αυτό ιό.  Ένα ποσοστό νοσούντων  από τον κορονοϊό έχουν αυξημένο κίνδυνο για εμφάνιση θρομβώσεων στο αρτηριακό ή στο φλεβικό δίκτυο της κυκλοφορίας, επιπλοκές που αυξάνουν δραματικά τη θνητότητα. Ως εκ τούτου, βιοδείκτες  που σχετίζονται με διαταραχή του ισοζυγίου θρόμωσης-ινωδόλυσης του οργανισμού, όπως είναι τα D-dimers, χρησιμοποιούνται ευρέως για την εκτίμηση της σοβαρότητας και της θνησιμότητας των SARS-COV-2  θετικών ασθενών.

Τα Δ-διμερή είναι μικρά πρωτεϊνικά θραύσματα που εμφανίζονται στο πλάσμα όταν ένας θρόμβος αίματος αποδομείται μέσω της διαδικασίας της ινωδόλυσης. Πιο συγκεκριμένα, σε παθολογικές καταστάσεις, μέσω διαταραχής της ισορροπίας του θρομβωτικού και ινωδολυτικού συστήματος, με  τη διέγερσης του ινωδογόνου από τη θρομβίνη  μπορεί να σχηματισθεί ένας σταθερός ινώδης θρόμβος. Παράλληλα  ο οργανισμός  μέσω ενός ειδικού ινολυτικού ενζύμου, της πλασμίνης, διασπά  το ινώδες. Μέσα  από  αυτή την σύνθετη διαδικασία ισορροπίας προκύπτουν  τα τελικά προϊόντα αποδόμησης του ινώδους με κυριότερα τα Δ-διμερή (D-dimers).

Ο προσδιορισμός των Δ-διμερών αξιολογεί την ινωδολυτική ενεργοποίηση και την ενδοαγγειακή θρόμβωση, ενώ η ανεύρεση υψηλών συγκεντρώσεων στο πλάσμα του αίματος υποδηλώνει σχηματισμό θρόμβου στον οργανισμό. Ως εκ τούτου, η μέτρησή τους είναι ιδιαίτερα χρήσιμη στην καθ’ ημέρα ιατρική πράξη για τη διάγνωση ή τον αποκλεισμό της πνευμονικής εμβολής, της εν τω βάθει φλεβικής θρόμβωσης και της διάχυτης ενδοαγγειακής πήξης. Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί ότι αυξημένες συγκεντρώσεις Δ-διμερών παρατηρούνται και σε διάφορες άλλες καταστάσεις όπως είναι η παρουσία λοίμωξης στον οργανισμό ή μετά από χειρουργική επέμβαση, σε ηπατική ή νεφρική νόσο, σε τραύμα ή έγκαυμα, στη δρεπανοκυτταρική αναιμία, σε κακοήθη νοσήματα, ακόμα και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Σήμερα, στην εποχή της πανδημίας του Covid-19, τα Δ-διμερή αποτελούν σημαντικό βιοδείκτη της πρόγνωσης των ασθενών που νοσούν από τον κορονοϊό. Τα αυξημένα επίπεδα Δ-διμερών στους νοσηλευόμενους ασθενείς σχετίζονται με σοβαρότερη κλινική εικόνα, χειρότερη πρόγνωση και αυξημένη θνητότητα. Αυτό εξηγείται με τη θρομβογόνο επίδραση που έχει ο ιός στο ανθρώπινο σώμα, όπως έχουν υπογραμμίσει πολυάριθμες μελέτες. Με τα εν λόγω δεδομένα, υπάρχουν συστάσεις όχι μόνο για παρακολούθηση των επιπέδων των Δ-διμερών κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους, αλλά και για την προφυλαχτική αντιπηκτική αγωγή, σε συνδυασμό με την υπόλοιπη θεραπεία που τους παρέχεται.

Συνοψίζοντας, τα Δ-διμερή τα οποία περιγράφηκαν για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’70 και ξεκίνησαν να χρησιμοποιούνται στην ιατρική πράξη ως διαγνωστικό μέσο τη δεκαετία του ’90, φαίνεται σήμερα, 30 χρόνια μετά, να αποτελούν σημαντικό δείκτη στην παγκόσμια ιατρική κοινότητα για την παρακολούθηση και την πρόγνωση των συνανθρώπων μας που νοσηλεύονται λόγω του κορονοϊού.