H πρώτη κλασσική περιγραφή της στηθάγχης έγινε το 1768 από τον William Heberden στο Βασιλικό Κολλέγιο Ιατρών ως οπισθοστερνικό άλγος με συνοδό αίσθημα κόπωσης το οποίο μπορεί να παρουσιάζει αντανάκλαση στη γνάθο ή στο επιγάστριο. Η ανιμετώπιση  των ασθενών με   στηθάγχη στην προσπάθεια ( δηλ πόνο , σφίξιμο στο στήθος  κατά το βάδισμα στην ανηφόρα ή στο ανέβασμα μίας σκάλας ή μετά από ένα βαρύ γεύμα) στοχεύει  στο να μειώνονται τα στηθαγχικά ενοχλήματα, να ελαττώνεται η εξέλιξη της αθηροσκλήρυνσης και να προλαμβάνεται η θρόμβωση των στεφανιαίων  αρτηριών δηλαδή το έμφραγμα του μυοκαρδίου. Ολοι οι ασθενείς με στηθάγχη  λαμβάνουν φαρμακευτική αγωγή και σε κάποιους από αυτούς θα χρειασθεί να γίνει αγγειοπλαστική με stent  και σε πολύ λιγότερους να γίνει by pass.

Τα φάρμακα τα οποία βελτιώνουν τη πρόγνωση του ασθενούς είναι η γνωστή σε όλους ασπιρίνη στη χαμηλή δόση των 80-100 mg, οι στατίνες, οι αναστολείς του μετατρεπτικού ενζύμου/αποκλειστές των υποδοχέων της αγγειοτασίνης ΙΙ  και οι β-αποκλειστές. Για την βελτίωση των συμπτωμάτων χρησιμοποιούνται επιπρόσθετα  κυρίως τα νιτρώδη και η ρανολαζίνη.

Η αγγειοπλαστική με stent έχει κεντρικό ρόλο στη διαχείριση των ασθενών με χρόνια στηθάγχη σε συνδυασμό με τη φαρμακευτική αγωγή χωρίς όμως να την αντικαθιστά.  Σαν γενικός κανόνας, η επαναγγείωση προτείνεται  στους ασθενείς  που η συμπτωματολογία  τους δεν βελτιώνεται παρά τη φαρμακευτική αγωγή και η στεφανιογραφία έδειξε σημαντικές στενώσεις  στο στέλεχος και στα εγγύς τμήματα αγγείων και το stress echo ή το σπινθηρογράφημα μυοκαρδίου έδειξε  ισχαιμία σε σημαντικό τμήμα του μυοκαρδίου (πάνω από 10 ή15%). Σε μελέτες σύγκρισης της αγγειοπλαστικής με  τη φαρμακευτική αγωγή, δεν υπερείχε η αγγειοπλαστική στην επιβίωση των ασθενών  με σταθερή στηθάγχη. Πρόσφατα,  η μελέτη ISCHEMIA έδειξε ότι σε ασθενείς με στηθαγχικά ενοχλήματα όταν πραγματοποιείται αγγειοπλαστική αυξάνονται οι επιπλοκές στους πρώτους 6 μήνες αλλά υπάρχει όφελος στα 4 χρόνια παρακολούθησης με ελάττωση των εμφραγμάτων.

Ωστόσο σε κάθε ασθενή θα πρέπει να υπολογίζεται το όφελος και οι κίνδυνοι από την επεμβατική αντιμετώπιση. Ο ασθενής μετά τη κατάλληλη ενημέρωση μπορεί και πρέπει να συναποφασίσει με τον θεράποντα ιατρό στο εάν θα υποβληθεί σε αγγειοπλαστική ή θα προτιμήσει τη φαρμακευτική θεραπεία.

Η  τακτική άσκηση, η   ρύθμιση της πίεσης  και του σακχάρου και η χαμηλή LDL χοληστερόλη, καθώς και οι εξελίξεις της φαρμακευτικής θεραπείας και των επεμβατικών τεχνικών και υλικών, μπορούν να βελτιώσουν ακόμα περισσότερο τη καθημερινότητα και τη καρδιαγγειακή πρόγνωση των ασθενών με στηθάγχη.