Η ισορροπία μεταξύ της θρόμβωσης και της αιμορραγίας στον ανθρώπινο οργανισμό είναι ιδιαίτερα εύθραυστη και η διατήρηση της  στους ασθενείς που βρίσκονται σε αντιπηκτική αγωγή αποτελεί πραγματική πρόκληση για τη σύγχρονη ιατρική,

Τα από του στόματος αντιπηκτικά χορηγούνται, σήμερα, τόσο στα πλαίσια της θεραπείας θρομβωτικών επεισοδίων (π.χ. πνευμονική εμβολή, εν τω βάθει φλεβική θρόμβωση) όσο και στα πλαίσια της πρόληψης από τη δημιουργία θρόμβων όπως σε κολπική μαρμαρυγή ή επί παρουσίας μεταλλικής καρδιακής βαλβίδας. Στους τελευταίους ασθενείς μάλιστα ενδείκνυται μόνο η χορήγηση των παλαιότερων κουμαρινικών αντιπηκτικών όπως το Sintrom. Η ανάγκη για τακτικό έλεγχο της αποτελεσματικότητας του Sintrom  μέσω αιματολογικών εξετάσεων (έλεγχος του INR) και οι αλληλεπιδράσεις με τις τροφές  (πχ οι ασθενείς πρέπει να αποφεύγουν την υπερβολική κατανάλωση πράσινων λαχανικών) οδήγησαν στην ανάγκη δημιουργίας νεότερης γενιάς αντιπηκτικών. Σήμερα κυκλοφορούν τρία νέα αντιπηκτικά φάρμακα, εξίσου αποτελεσματικά και με ασφαλέστερο προφίλ σχετικά με την πρόκληση σοβαρών αιμορραγιών και χωρίς τους παραπάνω περιορισμούς του sintrom.

Αν και ο κίνδυνος αιμορραγίας κατά την λήψη των αντιπηκτικών (παλαιότερων ή των νεότερων ) είναι υπαρκτός και δεν μπορεί να εξαλειφθεί, μπορεί ωστόσω  να περιοριστεί και να προληφθούν αιμορραγίες που θα οδηγήσουν τον ασθενή στο νοσοκομείο. Πρέπει να υπολογίζεται βάσει των διαθέσιμων σκόρ ο  θρομβωτικός και αιμορραγικός κίνδυνος  του κάθε ασθενούς και να γίνεται η κατάλληλη επιλογή του αντιπηκτικού και της  δόσης αυτού. Επιπρόσθετα, είναι αναγκαία η προσωρινή διακοπή της αντιπηκτικής  αγωγής πριν από επεμβάσεις για μεγαλύτερη ασφάλεια του ασθενούς περιορίζοντας τον κίνδυνο  διεγχειρητικής αιμορραγίας, πάντοτε υπό την καθοδήγηση του θεράποντος ιατρού. Ακόμα, η ταυτόχρονη χορήγηση γαστροπροστασίας (αγωγής με φάρμακα που μειώνουν τη γαστρική οξύτητα)  συστήνεται, ώστε να μειωθεί πιθανή αιμορραγία από το γαστρεντερικό σύστημα, ειδικά σε ασθενείς με ιστορικό πεπτικού έλκους ή γαστρορραγίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι σχεδόν για όλα αντιπηκτικά φάρμακα  υπάρχουν σήμερα παράγοντες που αναστρέφουν τη δράση τους (αντίδοτα) και μειώνουν την απώλεια αίματος όταν ο ασθενής κινδυνεύσει από αιμορραγία ή χρειαστεί να υποβληθεί σε επείγουσα χειρουργική επέμβαση. Τέλος, σημαντικό ρόλο στη μείωση του  αιμορραγικού κινδύνου διαδραματίζει ο έλεγχος των κλασικών παραγόντων καρδιαγγειακού κινδύνου όπως η  προσεκτική ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης και του σακχαρώδους διαβήτη καθώς οι παράγοντες αυτοί δημιουργούν  τάση τόσο προς θρόμβωση όσο και αιμορραγία.

Τα αντιπηκτικά φάρμακα είναι πολύτιμα για την μείωση των θρομβώσεων αλλά  υπό ορισμένες συνθήκες μπορούν οδηγήσουν και σε αιμορραγικές εκδηλώσεις.  Η πιστή εφαρμογή των ιατρικών οδηγιών και η ρύθμιση των παραγόντων εκείνων που αυξάνουν τον  κίνδυνο αιμορραγίας συμβάλλουν ουσιαστικά ώστε σε κάθε περίπτωση ο ασθενής να αποκομίζει πάντα το μέγιστο όφελος από την αγωγή του.