Η αρτηριακή υπέρταση εξακολουθεί να αποτελεί τον σπουδαιότερο παράγοντα καρδιαγγειακού κινδύνου αφού ευθύνεται σε παγκόσμιο επίπεδο περίπου για το 50% των αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων και για το 15% των εμφραγμάτων. Μείωση της αυξημένης συστολικής πίεσης κατά μόλις 10 mmHg θα οδηγήσει σε μείωση κατά 25% των αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων και κατά 7-10% των εμφραγμάτων. Σήμερα συστήνεται όλοι οι υπερτασικοί ασθενείς να έχουν συστολική πίεση μεταξύ 120-130mmHg  και διαστολική πίεση 70-80 mmHg αν είναι κάτω των 65 ετών ενώ σε ηλικία  άνω των 65 τα αντίστοιχα όρια είναι 130-140 / 70-80 mmHg. Ωστόσω,  σύμφωνα με μία νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό του Αμερικανικού Κολεγίου Καρδιολογίας, στα πλαίσια της δοκιμής ALLHAT, οι τιμές αρτηριακής πίεσης που στοχεύουμε πρέπει να τροποποιούνται ανάλογα με το υποκείμενο καρδιαγγειακό πρόβλημα του ασθενή∙ δηλαδή, ένας ασθενής που κινδυνεύει περισσότερο από εγκεφαλικό θα πρέπει να ακολουθήσει πιο επιθετική αντϊυπερτασική αγωγή, συγκριτικά με έναν ασθενή που κινδυνεύει περισσότερο από έμφραγμα του μυοκαρδίου. Η δεδομένη μελέτη, η οποία διήρκεσε 4.4 χρόνια και συμμετείχαν 33.357 ασθενείς, έδειξε ότι τιμές  συστολικής/διαστολικής πίεσης 140-155/70-80 mm Hg αντιστοιχούσε  σε χαμηλότερο κίνδυνο θνησιμότητας από όλες τις αιτίες, τιμές πίεσης 110-120/85-90 mm Hg αντιστοιχούσε σε χαμηλότερο κίνδυνο για έμφραγμα του μυοκαρδίου, και 125-135/70-75 mm Hg σε χαμηλότερο κίνδυνο για καρδιακή ανεπάρκεια. Στην περίπτωση του εγκεφαλικού, οι χαμηλότερες τιμές συστολικής και διαστολικής πίεσης συνδέονται και με χαμηλότερο κίνδυνο εγκεφαλικού επεισοδίου. Στη καθημερινή κλινική πράξη σήμερα δεν έχουμε εργαλεία για να διακρίνουμε με ακρίβεια  ποιος ασθενής κινδυνεύει περισσότερο από εμφραγμα και ποιος από εγκεφαλικό γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις οι ίδιοι παράγοντες (προχωρημένη ηλικία, κάπνισμα, υπέρταση, υπερλιπιδαιμία, σακχαρώδης διαβήτης, παχυσαρκία, κληρονομικότητα) είναι επιβαρυντικοί και για τις δύο αυτές νοσηρές καταστάσεις. Στις επόμενες δεκαετίες η ιατρική της ακρίβειας θα βοηθήσει ώστε ο κάθε ασθενής να αντιμετωπίζεται εξατομικευμένα βάσει συγκεκριμένων γονοτύπων ή ειδικών βιοδεικτών.  Προς το παρόν  η εξατομικευμένη αντιμετώπιση μπορεί να έχει  σαν σημείο αναφοράς το ιατρικό ιστορικό του ασθενή, δηλαδή ένας ασθενής με ιστορικό προηγούμενου εγκεφαλικού ή με οικογενειακό ιστορικό εγκεφαλικών θα ακολουθήσει πιο δραστική αγωγή για να χαμηλώσει περαιτέρω τα επίπεδα της αρτηριακής πίεσης από έναν ασθενή με ιστορικό εμφράγματος. Αλλωστε, η διαφορετική παθοφυσιολογία που διέπει την αιμάτωση καρδιάς και εγκεφάλου μπορεί να δικαιολογήσει και τα διαφορετικά επίπεδα της απαιτούμενης πίεσης ώστε να έχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα για την καρδιά και τον εγκέφαλο αντίστοιχα.